Թեմա - Վիկտորիայի դարաշրջան
Տեսակ - Կուրսային, անհատական և ստուգողական աշխատանքներ
Գին - 7000 դրամ
Առարկա - Պատմություն, պետության և իրավունքի տեսություն
Էջեր - 35
Գլուխ 1. Վիկտորիայի արտաքին քաղաքականությունը
Գլուխ 2. Վիկտորիայի ներքին քաղաքականությունը
Գլուխ 3. Մշակույթը Վիկտորիայի դարաշրջանում
Եզրակացություն
2. Виппера Б., «История европейского искусствознания вторая половина XIX века», Москва, 1966.
3. Виппера Б., «История европейского искусствознания вторая половина XIX века - начало XX», Москва, 1969.
4. Новицкий В., «Военная энциклопедия», Т. 1, СПб, 1911.
5. Новицкий В., «Военная энциклопедия», Т. 2, СПб, 1912.
6. «Всемирная история», В 24-х томах, тома 7 - 24, Минск, 1996.
7. Ерофеев Н., «Очерки по истории Англии 1815 – 1917», Москва, 1959.
8. Карпов С., «История средних веков», В 2 т., Т. 2, Москва, 2000.
9. Ковалевский Н., «Всемирная военная история», Москва, 2005.
10. Бушев И., «Персия и Китая», Т. 12.
11. Энгельс Ф., «Перспективы англо-персидской войны», Т. 12.
XIX դարի ընթացքում Ռուսական կայսրությանը հաջողվեց ընդլայնել իր ազդեցության գոտիները Կովկասում և Միջին Ասիայում: Սա մտահոգեց Մեծ Բրիտանիային, որը խաղադրույք էր արել այդ տարածաշրջաններին անմիջապես հարող Օսմանյան կայսրությունում, Պարսկաստանում և Հնդկաստանում: Ռուսական զորքերն աստիճանաբար մոտենում էին աֆղանական հողերին, որը և մտածելու տեղիք տվեց Մեծ Բրիտանիային: Այս պարագայում անգլիացիները սկսեցին քիչ ուշադրություն դարձնել Օսմանյան կայսրության և Պարսկաստանի կողմը` իրենց ողջ ուշադրությունը սևեռելով Աֆղանստանի վրա, որը հանդիսանում էր Ռուսական կայսրությանը Հնդկաստանից բաժանող հիմնական խոչընդոտը: Մեծ Բրիտանիայի դիվանագիտության օրակարգում դրվեց Աֆղանստանի հպատակեցման կամ էլ գոնե նրա հետ դաշնակցական կապի հաստատման հարցը:
Սակայն 1808 թ-ին Աֆղանստան ներխուժելու դրդապատճառ Մեծ Բրիտանիայի համար հանդիսացել էր ոչ այնքան Ռուսական կայսրության ընդարձակման վտանգը, որքան Նապոլեոն Բոնապարտի կողմից բրիտանական Հնդկաստան ներխուժելու ծրագիրը: Դեռևս 1807 թ-ին կնքված ֆրանս-պարսկական դաշինքը, որը հնարավորություն էր տալիս ֆրանսիական զորքերի տեղաշարժն ու փոխադրումը Պարսկաստանի տարածքով` նպատակադրվելով ներխուժել բրիտանական տիրապետության տակ գտնվող Հնդկաստան: Այդ իսկ պատճառով, Օսթ-Հնդկական ընկերությունը հարկադրված էր ձեռնարկել պատասխան միջոցներ: Եվ քանի որ, Աֆղանստանը համարվում էր դեպի Հնդկաստան տանող հյուսիսային դարպաս, Մեծ Բրիտանիան որոշեց այնտեղ ուղարկել դեսպանություն:
1808 թ-ին բրիտանական պատվիրակությունը Էլֆինսթոնի գլխավորությամբ մեկնեց Քաբուլ (ներկայիս Աֆղանստանի մայրաքաղաք)` նպատակ ունենալով բարեկամական հարաբերություններ հաստատել աֆղանական արքունիքի հետ: Շահ-Շուջիի հետ կնքված դաշինքը բրիտանացիներին հնարավորություն էր տալիս որոշակի տեղեկություններ ձեռք բերել Աֆղանստանի ներքին կյանքի և ներքաղաքական իրավիճակի մասին: Սակայն անգլո-աֆղանական դաշինքը (1808 թ.) շուրջ երեք տասնամյակ տարբեր պատճառներով ոչ արդյունավետ ու կայուն ընթացավ: Անգլո-աֆղանական հարաբերություններում նոր փուլ մեկնարկեց, երբ Մեծ Բրիտանիայում գահ բարձրացավ Վիկտորիա թագուհին: 1838 թ-ին որոշ հանգամանքներ հարկադրեցին Մեծ Բրիտանիային կրկին ուշադրություն դարձնել Կենտրոնական Ասիայի վրա:
XIX դարի առաջին 30-ամյա շրջանն Աֆղանստանում ուղղորդվում էր երկու դինաստիաների` Դուրանի-Սադոզայների (Շահ-Շուջի և նրա ժառանգներ) և Բարկազայների (Դոսթ-Մուհամմեդ) ներկայացուցիչների միջև: 1830-ականների կեսերից հաջողությունն անցավ Դոսթ-Մուհամմեդի կողմը, ում հաջողվեց իր տիրապետությունը հաստատել Քաբուլում և Ղազնիում, իսկ մյուս պրովինցիաները բաժանեց իր եղբայրներին ու որդիներին: Եվ միայն Հերաթ պրովինցիան էր, որ շարունակում էր մնալ Շահ-Շուջիի զարմիկ Քեմրանի ազդեցության տակ: Վերջինս բնակվում էր Հնդկաստանում և բրիտանացիներին լայն արտոնություններ ու աջակցություն էր ստանում:
Երկպառակտչական պատերազմներն այքան էին թուլացրել Աֆղանստանը, որ նրա հարևան տերությունները (Պարսկաստան, Թուրքեստան, Հնդկաստան) կարողացել էին գրավել նրա տարածքի զգալի մասը: Արևելքից Փեշավարի վրա սպառնում էին սիկխերը, Հերաթի վրա արևմուտքից` պարսիկները: Դրությունը Դոսթ-Մուհամմեդի համար գնալով բարդանում էր: Սակայն այն էլ ավելի բարդացավ, երբ Շահ-Շուջին, ով աջակցություն էր ստանում Մեծ Բրիտանիայի կողմից, 1833 թ-ին սիկխերի հետ դաշինք կնքեց, որպեսզի միասնական ուժերով ներխուժեն Սինդ` նպատակ ունենալով հետագայում շարժվել Ղանդահար և Քաբուլ: Իր ուժերը համարելով անբավարար` Դոսթ-Մուհամմեդը 1834 թ-ին դեսպան ուղարկեց Ռուսական կայսրություն, որպեսզի օգնություն ստանա ցարական կառավարությունից: