Թեմա - Ինքնակառավարման հիմնախնդիրը ժամանակակից հոգեբանության մեջ
Տեսակ - Կուրսային, անհատական և ստուգողական աշխատանքներ
Գին - 2400 դրամ
Առարկա - Հոգեբանություն
Էջեր - 12
1.1 Ինքնակառավարման ուսումնասիրության հիմնական մոտեցումները
1.2 Ինքնակառավարման խնդիրը հոգեկան լարվածության պայմաններում
Հոգեբանական գրականության մեջ անհատի ինքնակառավարման մասին տարբեր սահմանումներ կան:
Ինքնակառավարումը նպատակաուղղված, պարբերաբար փոփոխվող շրջակա միջավայրի պայմանների և մարմնի միջև հավասարակշռություն հաստատելուն ուղղված ջանքերն է:
Ինքնակառավարումը մարդու կողմից սեփական հոգեբանական և ֆիզիոլագիական վիճակների, ինչպես նաև վարքի կառավարումն է:
Ինքնակառավարումն ունի հետևյալ կառուցվածքը՝
1. Անհատի կողմից կամային ակտիվության նպատակի ընդունում,
2. Էական նշանակություն ունեցող պայմանական գործողությունների մոդել,
3. Սեփական գործողությունների ծրագիր,
4. Գործունեության հաջողության սահմանումների համակարգ,
5. Իսկապես արդյունքի հասնելու մասին տեղեկատվություն,
6. Հաջողության հասնելու իրական արդյունքների գնահատական,
7. Գործունեության անհրաժեշտության և շտկման բնույթի որոշում:
Մարդու ինքնակառավարման մասին գոյություն ունեն տարբեր ու բազմաթիվ սահմանումներ: Պայմանականորեն դրանք բաժանվում են երկու խմբի՝ կենսաբանական (ֆիզիոլոգիական) և հոգեբանական:
Օ. Ա. Կոնոպկինը ինքնակառավարման տակ հասկանում է մարդու հոգեբանական ակտիվության ներքին գործընթացների իրականացման համակարգ, կամավոր գործունեության տաբեր տեսակների ու ձևերի նախաձեռնում ու կառուցում, պահպանում, կառավարում, որոնք անմիջականորեն իրականացնում են մարդու ձեռքբերումներն ու նպատակները:
Ինքնակառավարման համակարգի շտկման իրականացման առանձնահատկությունն այն է, որ եթե նման շտկման վերջնական պահը իրական կատարողական գործողությունների ճշգրտումն է, ապա դրա հիմնական պատճառը կարող է լինել գործունեության ընթացքում սուբյեկտի կողմից կառավարվող գործընթացում ցանկացած այլ հղում կատարելու փոփոխություն:
Կառավարվող գործընթացի բոլոր տեղեկությունները, լինելով տեղեկատվական ձևավորումներ, համակարգայնորեն փոխկապակցված են և ստանում են իրենց նյութական և գործառնական վստահությունը միայն ինքնակառավարման անբաժանելի գործընթացի կառուցվածքում:
Յու. Միսլավսկին անձնական ինքնակառավարման ուսումնասիրման համատեքստում ներառում է արժեքների և նպատակների, իդեալների և ինքնակառավարման կերպարը, ինչպես նաև պահանջների և ինքնագնահատման մակարդակը՝ որպես անձի ինքնակառավարման համակարգի կառուցվածքային և գործառական բաղադրիչի մաս: Այս բաղադրիչները, նրա կարծիքով, փոխկապակցված են գիտակցված կառավարման մոդելի հետ: Կոնոպկինան գտնում է, որ այդ բաղադրիչների գոյության ընթացակարգային և դինամիկ ձևերը հանդես են գալիս որպես համակարգ, որը որոշում է անհատի գործունեությունը: